Kinderen mogen niet belast worden. Kinderen moeten onbezorgd kunnen zijn. Dat is wat ouders hun kinderen toewensen. In de praktijk is dat echter niet altijd zo. Bij een scheiding worden kinderen belast. Dat is een feit. Ze worden o.a. belast omdat ze zien dat hun ouders lijden. Dat is voor kinderen heel vervelend. Hoe goed je het ook probeert te verbergen, kinderen hebben sterke voelsprieten. Ze weten misschien niet precies wat er aan de hand is, maar dat er wat aan de hand is weten ze vaak heel goed.
Parentificatie
Het gangbare beeld is dat de ouder voor het kind moet zorgen en niet andersom. Is het echt zo dat er in de relatie tussen ouders en kinderen maar van een kant gezorgd mag worden? Parentificatie heet het in vakjargon als een kind zich als een ouder gaat gedragen en voor een ouder gaat zorgen. Parentificatie heeft een slechte naam. Het wordt als onwenselijk gezien.
Er zijn ook tegengeluiden. Kinderen zien het nu eenmaal als ouders het moeilijk hebben. En dan wil een kind wat doen. Troosten, zorgen voor iemand die het moeilijk heeft is een normale menselijke behoefte. Het geeft betekenis aan een relatie. Als een kind zijn ouder kan troosten en een beetje voor een ouder kan zorgen, hoeft hij niet machteloos toe te kijken. Hij kan wat betekenen. In dat geval zou je als ouder de troost en de zorg moeten ontvangen.
Je bent lief
Zeg tegen je kind dat het lief is wat hij/zij zegt of doet. Zeg je kind dat het echt heeft geholpen. En dat het al een stuk beter gaat. En nu mag je weer buiten gaan spelen.
Erkenning
Zorg en troosten moeten wel passend zijn. Het moet horen bij de leeftijd van een kind; niet te vaak en niet teveel. Maar je kind erkenning geven voor wat hij voor je wil doen in moeilijke tijden, helpt hem met geven, troosten en iets betekenen voor anderen. Een ervaring die zijn hele leven van pas kan komen.
