Helaas is er in zijn algemeenheid eerder een toename dan een afname waarneembaar in het aantal vechtscheidingen. Ook wel benoemd als hoog conflict scheidingen of complexe scheidingen. Als mediator ben ik van mening dat een vechtscheiding voor geen enkele partij, maar zeker voor de kinderen, winst oplevert.
Niet alleen scheidende ouders, hun kinderen en de naaste omgeving, maar ook hulpverleners, beleidsmakers, advocaten en rechters worden dagelijks geconfronteerd met de akelige gevolgen van deze vechtscheidingen.
Hoewel ouders/partners gemotiveerd zijn om het leed, dat een (v)echtscheiding kan genereren, te willen stoppen, blijkt de praktijk vele malen weerbarstiger en complexer.
Er blijkt meer nodig te zijn om deze lastige en uiterst ingewikkelde problematiek het hoofd te kunnen bieden.
Soms kan veel leed worden voorkomen als de focus verlegd zou worden van het conflict naar het onderliggende verlies dat door scheiding wordt gegeneerd.
Echtscheiding genereert rouw
Iedere echtscheiding genereert verlies en rouw. De impact van een scheiding is voor de ex-partners nauwelijks te bevatten en vaak zijn de emoties jaren later nog voelbaar. Wanneer een echtscheiding overgaat in een vechtscheiding wordt de emotionele chaos vaak nog groter.
Hoewel het aantrekkelijk is om na een scheiding vooral gericht te zijn op de toekomst, is het essentieel om eerst de voorbije relatie zorgvuldig af te hechten. Dat betekent dat de focus is gericht op het belang van de ex-partners. Zij zullen dus samen centraal moeten staan. Vaak wordt benadrukt dat een scheiding een veelzijdig verlies is, dat rouwen vereist. Onvoldoende aandacht besteden aan dit rouwproces staat een gezond herstel en de opbouw van een co-ouderschapsrelatie of een goede onthechting van de relatie van beide partners in de weg.
Verantwoordelijkheid nemen is van groot belang in het kader van ‘zorg voor de ander’ en het behouden van (eigen)regie. Daarnaast wordt ook het belang van “vergeven” benadrukt.
Als een van de partners niet voldoet aan waar de andere partner recht op denkt te hebben, dan kun je te maken krijgen met een ‘destructief recht’. Zaken worden vereffend ook als dat schade oplevert, zoals we kunnen zien bij ouderonthechting en zelfs ouderverstoting. De kinderen raken in een loyaliteitsconflict.
Nieuwe visie: eerst terug dan vooruit
Deze nieuwe visie op het doen stoppen, dan wel voorkomen van (v)echtscheidingen, focust niet langer op het ontstane conflict maar op het verlies dat zich schuilhoudt achter het conflict. Het gebroken hart dient te worden geheeld. In plaats van elkaar los te laten, gaan ex-partners een andere verbinding aan als ‘partners in ouderschap’. De verandering van een ‘echtpaar’ naar een ‘ouderpaar’.
Dit vergroot de kans op een gelukkige toekomst waarin hun kinderen niet langer worden beschadigd en van beide ouders mogen houden en nieuwe relaties een grotere slagingskans hebben.
